Historia typu „Co by było gdyby…”, ale jednocześnie z podtekstem „A co jeśli…”.

Nie jest to książka historyczna. Chociaż wiedzę historyczną autorzy musieli posiadać konkretną, by tak swobodnie wykorzystywać odpowiednie wątki potrzebne im do stworzenia tej fabuły. Są tu elementy z historii i teraźniejszości Polski, III Rzeszy, ale też z innych państw rozrzuconych po świecie. Konrad Witkowski i Janusz Grażyński biorą z nich to, co potrzebne jest im do stworzenia własnej rzeczywistości i przetwarzają po swojemu. Ale gdyby czytelnik zaczął wątpić, że takie rzeczy są możliwe, to w przypisach informują o tym, gdzie lub kiedy tak się działo.

Wchodzimy w sytuację z gatunku political fiction. Tytułowe Święte Niemcy (IV Rzesza) są efektem zmiany losów II wojny światowej. Plan Walkiria się udaje, Adolf Hitler zostaje zabity, władzę przejmuje Claus Stauffenberg. Ale to wcale nie oznacza, że w Europie dzieje się lepiej. Na pewno jest zupełnie inaczej.

Lechistan nie jest niepodległy, ale ma zaskakująco wiele cech wspólnych z Polską XXI wieku. Rządzony przez partię SiP (Solidarność i Postęp) z telewizją publiczną, która tak naprawdę jest rządową. Z aparatem państwowym, który pod przykrywką totalnego dbania o obywateli funduje im dość opresyjne rządy. Mieszkańcami podzielonymi  na Obywateli, Rezydentów i Zajmujących.

W takim miejscu znajduje się Adam Utkowski czy też raczej Adam U. Oskarżony i skazany za zabicie Obywatela. Jako Rezydent, czyli człowiek gorszego sortu, nie ma wielkich szans na obronę. Lekarz, który niedokładnie wyjaśnił dawkowanie leku, co spowodowało śmierć pacjenta,  teraz pojawia się we wszystkich nagłówkach i na paskach wiadomości jako ludobójca.

Czy jest dla niego nadzieja?

Jakby zawiłości było mało w takiej chwili płynnie przechodzimy do gatunku science fiction. Z podróżami w czasie i przestrzeni, z bardzo dziwnymi technologiami i sposobami ich wykorzystywania oraz językiem esperanto jako podstawą komunikacji. Jedna rzeczywistość przenika się z drugą. I chociaż nagle dostajemy więcej wiedzy z dziedziny fizyki, to akcja wcale nie zwalnia. Wręcz przeciwnie. Pojawiają się nowe zagadki, nowe problemy, nowe komplikacje. A wiedza z zakresu historii, nauk politycznych i fizyki czy medycyny przemycana jest niejako przy okazji.

Zapiera dech w piersiach? To jako czytelnicy mamy szansę poczuć się jak sam bohater.

Ponad 500 stron może początkowo przerażać, ale szybko okazuje się, że to się bardzo sprawnie czyta. Pochłania się rozdział za rozdziałem. W dodatku są też ilustracje. Ja nie przepadam za ilustracjami w książkach od dzieciństwa, bo mam poczucie, że to próba ograbienia mnie z mojej wyobraźni. A jednak szkicowe ilustracje przygotowane przez Joannę Proszak nie są narzucające się. Są kropką nad „i” po każdym rozdziale. W dodatku mają kafkowski klimat. Doskonale współgra to z fabułą.

Ta książka to zabawa skojarzeniami, przetwarzaniem motywów z historii, literatury i filmu. Ciągła rozgrywka z czytelnikiem, która jednocześnie dostarcza mu sporo wiedzy.  A przy okazji  swego rodzaju przestroga. By nie uznać, że możemy nie interesować się polityką i wtedy będziemy bezpieczni niezależnie od tego, co się w kraju i świecie dzieje. Niestety w najmniej spodziewanym momencie polityka może zainteresować się nami. Wtedy tylko krok dzieli nas od tego, by nasze nazwisko zostało skrócone do jednej litery z kropką. I nie każdy będzie miał okazję skorzystać ze zdobyczy technologii przyszłości, by spróbować uratować życie i przyszłość.

• Klaudia Wojciechowska – dziennikarka, feministka, aktywistka. Nałogowo czytająca książki i starająca się zarazić książkoholizmem innych.